Αν ο δάσκαλος κοιτά το ρολόι του...ο μαθητής τι θα κάνει;;

Προ καιρού επισκεφθήκαμε με συνάδελφο από το σχολείο που εργαζόμαστε το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών. 

    Σκοπός της επίσκεψής αυτής ήταν, εκτός από το μεράκι μας φυσικά, η ενημέρωση, συλλογή σχετικού υλικού και η προετοιμασία για την εκπαιδευτική επίσκεψη που θα ακολουθούσε μετά από τρεις μέρες με τους μαθητές μας. Με απλά λόγια πήγαμε να ξεναγηθούμε για να ξεναγήσουμε...
    Μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η ανακαίνιση που έχει γίνει στο χώρο. Διακριτική, ποιοτική, λιτή, ικανή να αναδείξει τα ήδη αναδεδειγμένα εκθέματα. Ο φωτισμός ξεκούραστος, οι θεματικές ενότητες καλά δομημένες. Ωστόσο ήμαστε τρεις (κυριολεκτικά) κι ο... αρχαιοφύλακας. Καλή του ώρα, μας ενημέρωσε για αρκετή ώρα με πολύ ενδιαφέρον και φιλότιμο. Μάλλον είχε καιρό να δει ενδιαφερόμενους του... κλάδου.
    Πέρασαν οι τρεις μέρες και ήρθε η στιγμή της επίσκεψης. Τα παιδιά το περίμεναν από καιρό. Για δύο ώρες κοιτούσαν και άκουγαν αποσβολωμένα. Ούτε παρατηρήσεις ούτε φασαρίες... Σε μια μεριά από κοντά μας ο προαναφερθείς αρχαιοφύλακας μειδιούσε από ικανοποίηση.
   Πού και πού έκανε τις σχετικές παρατηρήσεις σε μαθητές άλλων σχολείων για ησυχία και σεβασμό στο χώρο τέχνης, μερικές εκ των οποίων ήταν και σφοδρές. Γενικά αισθανόσουν κάποιες στιγμές ότι βρισκόσουν σε αλάνα. Χωρίς παρεξήγηση, αλλά κάποιοι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί μάλλον βαριεστημένοι φαίνονταν με το βλέμμα στο ρολόι.

Υ.Γ. Άραγε στη Da Capo έκεινο το Σάββατο ήταν τρεις κι ο... barman;;;