Κεφάλαιο 1ο - Η απόπειρα

-Κύριε Γιώργο, μπορώ να σας απασχολήσω για δυο λεπτά; είπε η κυρία Νατάσα φανερά ταραγμένη.

  Ο δάσκαλος μόνο από την όψη της φαντάστηκε. Πάλι κάποιος μαθητής του ενοχλούσε το μάθημα ή είχε έρθει ξανά α-προετοίμαστος, α-διάβαστος, ά-γραφτος, α-διάφορος, α-παράδεκτος, α- κι όποια άλλη σύνθετη λέξη με το στερητικό -α- ταιριάζει στην περίσταση.

 Ήταν όμως ταραγμένη, όχι εκνευρισμένη, κι αυτό τον έβαλε σε σκέψεις.

  -Τι συμβαίνει, κυρία Νατάσα;

  -Κάποιος μαθητής σας άνοιξε την τσάντα μου, πήρε το πορτοφόλι μου, το ψαχούλεψε και αφού δε βρήκε τίποτα, το άφησε αναποδογυρισμένο πάνω στο κούμπωμα.

   Αυτό το "κάποιος μαθητής σας" πάντα τον αναστάτωνε...

 -Μισό λεπτό, μισό λεπτό, κυρία Νατάσα! Αυτό που λέτε είναι σοβαρό! Το είδατε με τα μάτια σας;

 -Ακούστε κύριε Δημητρίου...Την ώρα που τελείωσε το μάθημα, σηκώθηκα από την έδρα μου και κατευθύνθηκα προς το τελευταίο θρανίο, όπου είχα ακουμπήσει την τσάντα μου. Σε εκείνο το θρανίο! Να! Το βλέπετε; Στο ίδιο αυτό θρανίο είχα βάλει τον Αρτέμη να καθίσει μετά από αίτημά του..

   Στο άκουσμα "Αρτέμης" ο δάσκαλος επιβεβαίωσε τις δεύτερες σκέψεις του. Κι αν η  καθηγήτρια των Αγγλικών ταράχτηκε από την απόπειρα κλοπής την ώρα του μαθήματός της, ο δάσκαλος σκοτείνιασε...Δε λέω! Το να σε κλέβουν ή να προσπαθούν κάτι τέτοιο αφήνει ένα βαρύ αίσθημα εσωτερικής παραβίασης. Όμως όταν παρακολουθείς την παραβίαση και, ενώ προσπαθείς με κάθε τρόπο αυτή να ματαιωθεί, βλέπεις τελικά να συμβαίνει, τότε σε πιάνει ένα παράπονο...