Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, ιδιωτικής και δημόσιας, το «καλό» όνομα αποτελεί αιχμηρή γωνία. Σημείο αντιπαραθέσεων. Η κοινωνία πιέζει. Οι οικογένεια το ίδιο. Και το σχολείο δεν πάει πίσω. Ποιος δεν θέλει να μιλούν γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια στη γειτονιά, στην παρέα και αργότερα στον επαγγελματικό στίβο; Από την άλλη, υπάρχουν κι αυτοί που αδιαφορούν για το «τι θα πει ο κόσμος». Είναι πάντως μειοψηφία. Τελικά πρέπει να φροντίζουμε το όνομά μας ή να πράττουμε αυθόρμητα αυτό που ορίζει η λογική και οι παραστάσεις μας;
Πολλοί φημισμένοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τη δόξα ή την υστεροφημία. Άλλοι αφιέρωσαν όλο τους το είναι στην απόκτηση ενός ένδοξου ονόματος και άλλοι εκδήλωσαν την απάθεια ή ακόμα και την απογοήτευσή τους απέναντί στη δόξα. Άλλοι πάλι, ξεκινώντας από τη μια άκρη του δρόμου και φτάνοντας στην άλλη, επιβεβαίωσαν το μάταιο της προσπάθειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο λογοτέχνης Albert Camus: «Στα τριάντα μου, σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη, γνώρισα τη φήμη. Τώρα ξέρω περί τίνος πρόκειται. Μικροπράγματα.»
Νομίζω πως δεν είναι εύκολο θέμα. Άλλωστε και ο λαός μας λέει: «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα κανείς». Ωστόσο θα πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράστηκαν με αρκετή περίσκεψη για το θέμα του «καλού» ονόματος. Και μάλιστα, άνθρωποι επιφανείς και αναγνωρίσιμοι στην κοινωνία. Μήπως, τελικά, το «καλό» όνομα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι το ταυτίζουν με το προφίλ του ανεκτικού, ήσυχου έως και παθητικού ατόμου;
Ίσως μερικά παραδείγματα εμπειρικά θα φώτιζαν το δίλημμα αυτό. Ας πάρουμε, μία περίπτωση από τον επαγγελματικό τομέα: τι να το κάνεις το «καλό» όνομα, όταν το έχεις συνδέσει, ναι μεν, με αρκετή πελατεία, ευγενικούς τρόπους συμπεριφοράς, αλλά και με πολλή δόση… πίστωσης. Μήπως η πολλή ευγένεια και η υπομονή μας είναι σε λανθασμένη βάση; Μήπως να «χαλάσουμε» λιγάκι τη φήμη μας, για να μας μετρήσει η κοινωνία περισσότερο;
Ας πάρουμε και μια περίπτωση από τον προσωπικό χώρο. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ζήσει περιπτώσεις ανθρώπων που λόγω του «δυνατού» ονόματός τους, έχουν πολλές φιλικές σχέσεις, με ιδιοτελή όμως κίνητρα. Όταν η δόξα παύσει, αυτοί οι «φίλοι» δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο και κι εσύ καταλαβαίνεις ότι μάλλον χρειαζόταν μια κάποια οριοθέτηση. Είναι καλύτερα να σε ξέρουν 10 άνθρωποι για κάτι που είσαι περήφανος παρά να σε ξέρουν 100 εκατομμύρια για κάτι που δεν είσαι.
Συμπέρασμα: τα σταθερά και σαφή πλαίσια στις επαγγελματικές και προσωπικές σχέσεις είναι απαραίτητα, αν θέλει κανείς να φτιάξει ένα πραγματικά «καλό» όνομα. Γιατί, ναι, χρειάζεται κι αυτό, χωρίς όμως να καταβάλλουμε εναγώνια προσπάθειά για την κατάκτησή του. Θα έρθει με τη δουλειά και την αφοσίωσή μας σε αυτό που κάνουμε. Δεν χρειάζεται να κερνάμε όλο το καφενείο ούτε να κάνουμε συνεχώς χάρες και υποχωρήσεις.
Ο μεγάλος Αμερικανός καλαθοσφαιριστής, επιτυχημένος προπονητής και δάσκαλος στο UCLA (University of California, Los Angeles), John Robert Wooden (1910-2010) έλεγε συχνά στους μαθητές του: «Πρέπει να σας απασχολεί ο χαρακτήρας σας περισσότερο από τη φήμη σας, επειδή ο χαρακτήρας σας είναι αυτό που πραγματικά είστε ενώ η φήμη σας είναι απλώς αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είστε». Μάλλον ο Wooden είχε συλλάβει το νόημα της φήμης. Γι’ αυτό και «έβγαλε» σημαντικούς παίκτες και ανθρώπους που το «όνομά» τους ακούγεται ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Άλλωστε, με την πρόοδο της επιστήμης και την ταχύτητα των μέσων επικοινωνίας, αναγνωρίσιμος μπορείς να γίνεις μέσα σε λίγες στιγμές. Το θέμα είναι ποιος αντέχει στο χρόνο.
