zkontonasios: Αρχαία Ελληνικά

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχαία Ελληνικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Φιλαναγνωσία: βασική δεξιότητα εγγραμματισμού

Η φιλαναγνωσία, όπως έχουν δείξει οι έρευνες -προσωπικά έχω κάνει μία τέτοια- και η εμπειρία, είναι μια δεξιότητα, ικανότητα, συνήθεια -ό, τι θέλετε πείτε την- που στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα -αλήθεια, τι άθλια λέξη...- είναι τουλάχιστον παραγκωνισμένη. Αντ' αυτής: Γλώσσα, Μαθηματικά, Φυσική κλπ. κλπ. και δώσ' του και ξανά μέχρι τελικής πτώσεως!!! Τίποτα δεν αφορίζω, αλλά όλα θέλουν τα όριά τους. Ακόμα και το βιβλίο.

Εσχάτως το υποργείο Παιδείας πρόσθεσε (αφαίρεσε;;) κάποιες ώρες στο ωρολόγιο πρόγραμμα για την ενίσχυση της φιλαναγνωσίας, οι οποίες, κλασικά, έχουν κάνει φτερά στα περισσότερα σχολεία, καθώς η Γλώσσα, τα Μαθηματικά, η Φυσική έχουν μείνει πίσω και θα μας κάνουν ντα! Άλλωστε πώς θα περάσουμε και στα Πρότυπα σχολεία;; Και μετά αρχίζουμε: πώς θα γράψει το παιδί Έκθεση; Πώς θα πλουτίσει το λεξιλόγιό του; Πώς θα αναπτύξει την κριτική του σκέψη; Πώς θα επιχειρηματολογήσει; Κλπ.

Πάντως με λυσάρια και απομνημόνευση παραγράφων, γραπτός και προφορικός λόγος δεν αναπτύσσονται σωστά.

Επειδή, ωστόσο, η καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας είναι κάτι απαιτητικό, προτείνω τις παρακάτω λύσεις. Οι περισσότερες είναι δοκιμασμένες.

Καλό είναι να υπάρχει ή να δημιουργηθεί έστω μια υποτυπώδης δανειστική βιβλιοθήκη στο σχολείο ή στην τάξη
Μπορούν να γίνουν καλλιτεχνικές δραστηριότητες επί του βιβλίου πριν και/ή μετά την ανάγνωσή του
Οι μαθητές μπορούν σε κάποιο έντυπο να καταγράφουν τα βιβλία που διάβασαν
Μπορούμε κι εμείς να διαβάζουμε στα παιδιά μας κάποιο βιβλίο
Κάποια στιγμή τα παιδιά μπορούν να γράψουν δικό τους κείμενο σχετικό με τη βιβλιοθήκη
Δώστε στα παιδιά να καταλάβουν ότι η ώρα της ανάγνωσης είναι "ιερή"
Βάλτε τα παιδιά να διαβάζουν το ένα στο άλλο
Οργανώστε επισκέψεις σε τοπικές δανειστικές βιβλιοθήκες
Σε τακτά χρονικά διαστήματα, π.χ. 2 φορές το μήνα, κάντε με τα παιδιά σας συζητήσεις, βιβλιοκριτικές, βιβλιοπαρουσιάσεις, φιλαναγνωστικούς κύκλου
Δώστε κίνητρα ανάγνωσης -όχι ευτελή
Για το τέλος, το καλύτερο: Καλέστε έναν/μία συγγραφέα στο σχολείο με τον/ την οποίο/α να γνωριστούν τα παιδιά, να εκφράσουν τις απορίες τους, να συζητήσουν επί ενός βιβλίου του/ της που θα έχουν πρωτύτερα διαβάσει.

Να θυμάστε ότι όλα τα παραπάνω σκοπό έχουν να δημιουργήσουν έναν ανεξάρτητο, ελεύθερο και κριτικό φιλαναγνώστη.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Ένα βιβλίο πάει να μας πάρει τα μυαλά

Ένα νέο βιβλίο πάει να μας πάρει τα μυαλά. Λέγεται "Πριν Μετά", είναι γαλλικό, αμιγώς εικονογαφημενό και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινο, που παρεμπιπτόντως εδράζουν στην Καλαμάτα.

Το βιβλίο αυτό ανά δισέλιδο -ή ανά δυο δισέλιδα- φιλοξενεί στην αριστερή σελίδα -ή στο πρώτο δισέλιδο- μια εικόνα προγενέστερη και στη δεξιά σελίδα -ή στο δεύτερο δισέλιδο- μια εικόνα μεταγενέστερη. Π.χ. στην αριστερή σελίδα μπορεί να έχει έναν σωρό από τούβλα και στην απέναντι έναν τοίχο χτισμένο με αυτά. Στο πρώτο δισέλιδο, έναν βάτραχο σε μια λιμνούλα με ένα πετούμενο να στριφογυρίζει και στο επόμενο, τον ίδιο βάτραχο με την τεράστια γλώσσα του να το αρπάζει κλπ. κλπ.

Τώρα, γιατί μας έχει πάρει τα μυαλά θα μου πείτε... Για πολλόυς και διαφόρους λόγους, διδακτικούς και μη.

Πρώτα-πρώτα είναι ένα βιβλίο με εξαιρετική εικονογράφηση που μόνο να το ξεφυλλίσεις σε ταξιδεύει, σε κάνει να σκέφτεσαι, να γελάς, να προβληματίζεσαι...

Δεύτερον, είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε μεγάλο εύρος ηλικιών. Από 3 χρονών και πάνω άνετα.

Τρίτον, έχει ωραία βιβλιοδεσία με σκληρό εξώφυλλο, ποιοτικό χαρτί και ωραία χρώματα.

Τέταρτον, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως σχολίκο βοήθημα, το όποιο εντασσόμενο στο ωρολόγιο πρόγραμμα μιας τάξης, δημοτικού σχολείου για παράδειγμα, μπορεί να βοηθήσει όλους τους μαθητές, αφού πρώτα συζητήσουν, σημειώσουν, εκφραστούν (προσυγγραφικά), ύστερα να γράψουν μία πρόταση, μία παράγραφο ή κι όλοκληρη έκθεση.Είναι, επομένως, μια πολύ καλή πηγή έμπνευσης, ώστε ο μαθητής να μπορέσει να εκφραστεί προφορικώς ή γραπτώς με κέφι, όρεξη και, κυρίως, δημιουργικότητα. Σύμφωνα και με τις νέες παιδαγωγικές επιταγές περί γραπτής έκφρασης.

Πέμπτον, μπορείς να διδάξεις ακόμα και γραμματική. Π.χ. τους χρόνους (παρελθοντικούς, μελλοντικούς), τα επιρρήματα (τοπικά, χρονικά κλπ.) και πολλά ακόμα φαινόμενα.

Το δοκίμασα και πέτυχε!!!! Δοκιμάστε το κι εσείς.

Παρακάτω ακολουθούν μερικά στοιχεία αν επιθυμεί κάποιος να το αναζητήσει:

Εικονογράφηση : Matthias Aregui, Anne - Margot Ramstein
Σελίδες: 172 έγχρωμες
Εκδόσεις: Κόκκινο
ISBN: 978-618-5005-15-3
Κόστος: € 16,50

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Η αρχαία τραγωδία - μυσταγωγός των ανθρώπινων ορίων

«Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη», έργο του Νικηφόρου Λύτρα, Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας, Αθήνα (1865)

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί συντομευμένη εκδοχή από την ομιλία που έδωσε ο Simon Critchley* στις 7 Ιουνίου, στο πλαίσιο του 3ου TEDxKalamata, στο θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης, το πρώτο TEDx που φιλοξενείται σε αρχαιολογικό χώρο:

"Το θέμα μας είναι τα όρια. Και συγκεντρωθήκαμε εδώ, σ’ αυτό το όριο της Ευρώπης, κοντά στη θάλασσα: την απέραντη, την απεριόριστη.
   Υπάρχουν τα όρια της γνώσης - όταν αντιμετωπίζουμε την απεραντοσύνη του κόσμου και το περιορισμένο μέγεθος του ανθρώπινου νου.
   Υπάρχουν τα όρια της ζωής - όλοι θα πεθάνουμε, και ποιος θέλει να πεθάνει; Εγώ, όχι. Λεπτό το λεπτό, μέρα με τη μέρα, αντιμετωπίζουμε τρομακτικά οικολογικά όρια, τα όρια της ανθρώπινης ζωής πάνω στη Γη. Αντιμετωπίζουμε όρια στην κατανόηση, στην έννοια της ανθρώπινης κατανόησης, της συμπόνιας, της ανοχής.
Φαίνεται ότι στην Ευρώπη έχουμε φτάσει στα όρια της ανοχής, γιατί πλέον δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει Ευρώπη. Το 2014 μοιάζει όλο και περισσότερο με το 1914, όταν η Ευρώπη βυθίστηκε σε έναν μακρόχρονο, αιματηρό και άσκοπο πόλεμο, έναν πόλεμο για τα όρια: για τα εθνικά σύνορα, τα χαρακώματα, τις ιδιοκτησίες. Αντιμετωπίζουμε μια νέα παγκόσμια αταξία.
   Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε την Ελλάδα και που είμαι τόσο χαρούμενος που βρίσκομαι τούτο το απόγευμα στην Ελλάδα. Δεν είναι η Ελλάδα που έχει ανάγκη την Ευρώπη. Είναι η Ευρώπη που έχει ανάγκη τους Ελληνες. Όχι την αρχαία δόξα της Ελλάδας. Όχι τη χολιγουντιανή εκδοχή της αρχαίας Ελλάδας: λευκοί άνδρες με χλαμύδες. Όχι αυτό. Καθόλου. Αυτό είναι ιδεολογία, είναι ιδεολογική σαχλαμάρα. Να μας λείπει.
   Όχι! Εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι λίγη αρχαιοελληνική σοφία. Όχι κάποια εξιδανικευμένη εικόνα των Ελλήνων, όχι τον Μπραντ Πιτ σαν Αχιλλέα, αλλά τον ρεαλισμό των αρχαίων Ελλήνων, τον σκεπτικισμό τους, τον δροσιστικό και, για μένα, ζωογονητικό πεσιμισμό των αρχαίων Ελλήνων, των τραγικών Ελλήνων, των Ελλήνων που ο Νίτσε με το δίκιο του λάτρευε...

Τα φαντάσματα

Για να αντιμετωπίσουμε τα όρια που έχουμε μπροστά μας, είναι ανάγκη να βρεθούμε εδώ, σ’ αυτόν τον αρχαίο τόπο. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους αρχαίους, γι’ αυτό χρειαζόμαστε το θέατρο.
   Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε αυτές τις σιωπηλές πέτρες να μιλήσουν; Πώς μπορούμε να κάνουμε τους αρχαίους να μας μιλήσουν; Κάποιος κάποτε είπε σοφά, ότι για να κάνουμε τους αρχαίους να μιλήσουν πρέπει να τους θρέψουμε με το ίδιο το αίμα μας. Είναι σαν τα βαμπίρ. Χρειάζονται το αίμα μας για να ζήσουν. Πρέπει να τους δώσουμε λίγο απ’ το αίμα μας για να κάνουμε τους αρχαίους Ελληνες να μιλήσουν.
   Έτσι, απόψε, εδώ και τώρα, θέλω να κάνουμε μια μικρή θυσία αίματος, να καλέσουμε μερικά φαντάσματα. Μην ανησυχείτε όμως: δεν θα πονέσουμε. Αν αφουγκραστούμε προσεκτικά, θα μπορέσουμε ν’ ακούσουμε αυτά που οι αρχαίοι μας λένε σιγανά αλλά επίμονα. Και όταν τους ζωντανέψουμε, θα δούμε πως, όταν μιλούν, δεν μας λένε μόνο για τον εαυτό τους. Όχι. Μας μιλάνε για μας, για το τι σημαίνει να είμαστε εμείς, για τα όρια που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
   Τι είναι τούτος ο τόπος; Τι είναι τούτος ο μαγικός, αρχαίος τόπος; Είναι ένα θέατρο. Και τι είναι ένα θέατρο; Είναι ένα μέρος όπου ένα ακροατήριο, οι θεατές, οι «θεωροί» -ΕΣΕΙΣ- παρακολουθούν τη δράση να εκτυλίσσεται στη σκηνή. Τι βλέπουν όμως οι θεατές; Βλέπουν πράξη, βλέπουν τη «μίμηση πράξεως», όπως είπε ο Αριστοτέλης.
   Εδώ, ακριβώς εδώ, υπήρχε θέατρο, το θαύμα του θεάτρου, μπροστά σε χιλιάδες πολίτες. Υπήρχε κωμωδία, σατιρικά έργα, πάνω απ’ όλα όμως υπήρχε τραγωδία. Και έτσι φτάνω στο ερώτημά μου: Γιατί γινόταν αυτό; Γιατί υπήρξε η τραγωδία;
   Η Ανν Κάρσον, η Καναδή ποιήτρια, ρωτάει: «Γιατί υπάρχει η τραγωδία; Επειδή είσαι γεμάτος οργή. Γιατί είσαι γεμάτος οργή; Επειδή είσαι γεμάτος θλίψη». Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Η Αντιγόνη είναι οργισμένη επειδή είναι γεμάτη θλίψη για τον αδελφό της, τον Πολυνείκη, που του αρνήθηκε τις ταφικές τιμές ο πολιτικός άρχοντας, ο Κρέων. Η Κλυταιμνήστρα είναι οργισμένη με τον Αγαμέμνονα εξαιτίας της θλίψης της για την κόρη της, την Ιφιγένεια, που εκείνος την έσφαξε σαν αρνί για να εξασφαλίσει ούριους ανέμους στα πανιά των ελληνικών πλοίων που κινούσαν για την Τροία.
   Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε άλλο ένα ερώτημα στη λίστα της Ανν Κάρσον: Αν η τραγωδία είναι η οργή που ακολουθεί τη θλίψη, γιατί οι ήρωες στην τραγωδία είναι γεμάτοι θλίψη; Είναι θλιμμένοι εξαιτίας του πολέμου και των ανθρώπων που σκοτώθηκαν. Η τραγωδία θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως μια πυροδοτημένη από τη θλίψη οργή που ξεπηδάει από τον πόλεμο. Αν αυτό μπορεί να φαίνεται απόμακρο και αφηρημένο, σκεφτείτε τότε απλώς την πολιτικοποίηση των κηδειών που αποτελεί ένα θλιβερά επαναλαμβανόμενο γεγονός της ζωής τα τελευταία χρόνια, από την αποκαλούμενη Αραβική Ανοιξη έως τις τρέχουσες αιματηρές συγκρούσεις στην Ουκρανία. Διαδηλωτές πυροβολούνται στις κηδείες διαδηλωτών που πυροβολήθηκαν επειδή διαμαρτύρονταν εναντίον του καθεστώτος.
   Ζούμε σε έναν κόσμο που το πλαίσιό του είναι ο πόλεμος. Κάθε πλευρά πιστεύει ακράδαντα στην ορθότητα της θέσης της και στον παραλογισμό ή την «κακία» του αντιπάλου. Η πεποίθηση αυτή νομιμοποιεί τη βία, μια καταστροφική βία που πυροδοτεί τη βία της άλλης πλευράς σε απάντηση.
   Πιστεύω ότι μια αντανάκλαση της αρχαίας τραγωδίας, εδώ και τώρα, σε τούτο το θέατρο, θα μπορούσε τουλάχιστον να φωτίσει τα προβλήματά μας και να μας πει κάτι για το παρόν μας και τα όριά του.
   Επειδή η ιστορία της ελληνικής τραγωδίας είναι ιστορία πολέμων, από τον πόλεμο με τους Πέρσες τον 5ο αιώνα π.Χ μέχρι τον Πελοποννησιακό Πόλεμο που κράτησε έως το τέλος εκείνου του αιώνα, και από την ανάδυση της αθηναϊκής πολιτικής ηγεμονίας μέχρι τη διάλυσή της και την ταπείνωσή της στα χέρια της Σπάρτης.

Περιγραφή του αντιπάλου

Το παλαιότερο θεατρικό έργο που έχουμε, «Οι Πέρσες», από το 472 π.Χ., αναφέρεται στα επακόλουθα της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας το 480 π.Χ., που ο Αισχύλος φέρνει επί σκηνής οκτώ χρόνια αργότερα. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς στο θέατρο είναι ότι έχουμε μια περιγραφή του αντιπάλου όχι με εχθρότητα αλλά με συμπόνια. Συμπόνια για τον εχθρό. Στο τέλος του έργου εμφανίζεται ένα φάντασμα. Υπάρχουν πολλά φαντάσματα στο θέατρο. Υπάρχει φάντασμα στους Πέρσες, υπάρχει φάντασμα στον Αμλετ. Το πρόβλημα με τους νεκρούς είναι ότι δεν στέργουν να παραμείνουν νεκροί. Και το φάντασμα του Δαρείου του Μεγάλου εμφανίζεται και λέει στον γιο του, τον Ξέρξη: «Είσαι άχρηστος, έχασες τη μάχη, αλλά το χειρότερο ήταν ότι βεβήλωσες τα ιερά των Ελλήνων, και αυτό δεν έπρεπε να το κάνεις. Αυτό είναι Ύβρις». Κι ύστερα λέει στους Ελληνες: «Αν φερθείτε με τον ίδιο τρόπο, αν βεβηλώσετε ό,τι είναι ιερό, θα φτάσετε στην ίδια κατάντια».
   Έτσι, αυτό το εκπληκτικό πράγμα, το θέατρο, που όλοι το παίρνουμε σαν δεδομένο, που εσείς όλοι το θεωρείτε δεδομένο γιατί είναι η κληρονομιά σας, αναδεικνύει κάτι εξαιρετικό: αναδεικνύει την κατανόηση του εχθρού. Μια κατανόηση του Ξένου, του «βαρβάρου» που προσεγγίζεται όχι με εχθρότητα, αλλά με πνεύμα ανοχής και κατανόησης και συμπόνιας. Και αυτό, νομίζω, είναι το πρώτο μάθημα που μπορεί η αρχαιότητα να μας προσφέρει σήμερα, στην κρίσιμη και επικίνδυνη κατάσταση που βρισκόμαστε."

"Η Καθημερινή" (20/07/14)

*O κ. Simon Critchley διδάσκει φιλοσοφία στο New School της Νέας Υόρκης

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Οι επτά σοφοί της αρχαιότητας

Κάντε κλικ και βρείτε τον τόπο καταγωγής των 7 σοφών!!!

Οι αναφερόμενοι, από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, Επτά σοφοί, ήταν ιστορικά πρόσωπα που έζησαν από τον 7ο αιώνα π.Χ. και νεότερα, και διέπρεψαν ως νομοθέτες, άρχοντες ή πολιτικοί. Οι επικρατέστεροι θεωρούμενοι επτά σοφοί της αρχαιότητας (κατά γενικότερη ομολογία συγγραφέων) ήταν οι:

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Μαθαίνω τα είδη των αγγείων

Αττικός ερυθρόμορφος αμφιπρόσωπος κάνθαρος, π.470π.Χ.

H πρώτη ύλη: πηλός

Στην Ελλάδα τα μέρη που μπορούσε να βρει κανείς πηλόχωμα, άργιλο δηλαδή, αφθονούσαν. Ο πηλός αποτελούσε ένα πρόσφορο και οικονομικό υλικό σε αντίθεση με το χαλκό και τα πολύτιμα μέταλλα και γι' αυτό τον χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή των σκευών καθημερινής χρήσης, όπως αγγεία για να φυλάσσουν και να μεταφέρουν το λάδι, το κρασί και το νερό, για το μαγείρεμα, αλλά και για το σερβίρισμα στο τραπέζι. Πήλινα όμως ήταν συχνά και αγγεία περίτεχνα διακοσμημένα που χρησιμοποιούσαν σε ειδικές περιστάσεις. Από τις παραστάσεις που διακοσμούσαν τα αγγεία συλλέγουμε πληροφορίες για το δημόσιο και ιδιωτικό βίο, τον κόσμο του θεάτρου, τη μυθολογία, καθώς και τη μεγάλη ζωγραφική.

Σχήματα, χρήσεις και ονομασίες των αγγείων

Τα αγγεία ήταν απαραίτητα τόσο στην καθημερινή ζωή, ως χρηστικά σκεύη, όσο και σε τελετές ως αναθήματα ή δώρα ή ακόμα και ως πολυτελή σκεύη επίδειξης οικονομικής ευμάρειας. Αν και το σχήμα κάθε αγγείου ήταν στενά συνδεδεμένο με τη χρήση του, η διακόσμηση έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο. Χαρακτηριστικό είναι ακόμα ότι, παρόλο που με την πάροδο των χρόνων δημιουργήθηκαν πολλά κεραμικά κέντρα σε διάφορα σημεία του αρχαίου ελληνικού κόσμου, τα περισσότερα σχήματα είναι κοινά. Όσο για τις ονομασίες τους, στις περισσότερες περιπτώσεις γνωρίζουμε την αρχαία ονομασία, όπως δηλαδή αναφέρεται στα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων.

Αγγεία αποθηκευτικά και μεταφοράς

Αμφορεύς: Μεγάλο αγγείο με δύο λαβές που χρησίμευε για την αποθήκευση και μεταφορά στερεών και υγρών. Υπήρχαν πολλά είδη αμφορέων, από τα οποία γνωστότεροι είναι οι Παναθηναϊκοί και οι οξυπύθμενοι που χρησίμευαν στο εμπόριο του κρασιού και μάλιστα το υπερπόντιο.

Πελίκη: Αγγείο αποθηκευτικό, ένα είδος αμφορέα, του οποίου η μεγαλύτερη διάμετρος ήταν στο κάτω μέρος. Λόγω της μεγάλης ευστάθειας που οφείλεται στο χαμηλό κέντρο βάρους του αγγείου, οι έμποροι αποθήκευαν ακριβά αρωματικά έλαια.

Στάμνος: Αγγείο που χρησίμευε στην αποθήκευση υγρών ή στην ανάμειξη οίνου και νερού.

Υδρία: Αγγείο μεταφοράς νερού με τρεις λαβές, δυο οριζόντιες και μια κάθετη. Συχνά η υδρία χρησίμευε και ως τεφροδόχο αγγείο.

Αγγεία για τη μείξη και τη ψύξη του οίνου

Κρατήρ: Αγγείο μεγάλο με ευρύ στόμιο για τη μείξη οίνου και νερού. Οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν το κρασί νερωμένο (τρία μέρη νερού και ένα κρασί) και η ανάμειξη κατά τη διάρκεια των συμποσίων γινόταν μέσα στους κρατήρες. Ανάλογα με τον τύπο και τη θέση των λαβών οι κρατήρες ξεχώριζαν σε κιονωτούς, ελικωτούς, καλυκόσχημους κ.ά.

Ψυκτήρ: Αγγείο ψύξης του κρασιού. Τοποθετούσαν τον ψυκτήρα γεμάτο κρασί μέσα σε κρατήρα που περιείχε κρύο νερό ή χιόνι.

Λέβης: Αγγείο βαθύ και ανοιχτό, συνήθως χωρίς λαβές, με μεγάλη καμπύλη στους ώμους που στένευε στο λαιμό, ο οποίος ήταν χαμηλός και είχε χείλη που προεξείχαν. Χρησίμευε για την ανάμειξη του κρασιού (όπως και ο κρατήρας) ή στο μαγείρεμα, ιδίως οι χάλκινοι. Στηριζόταν σε μια ανεξάρτητη βάση ή σε τρίποδα.

Επιτραπέζια σκεύη

Οινοχόη: Αγγείο με το οποίο αντλούσαν το κρασί από τον κρατήρα και γέμιζαν τα ποτήρια του κρασιού.

Κάνθαρος: Αγγείο πόσεως με δυο ψηλές κάθετες λαβές. Στις παραστάσεις των αγγείων το κρατάει συνήθως στο χέρι του ο θεός Διόνυσος ή ο Ηρακλής.

Κύλιξ: Αγγείο πόσεως με ψηλό πόδι, ευρύ στόμιο και δυο λαβές. Το πιο συνηθισμένο ποτήρι του κρασιού. Με κύλικα στο χέρι απεικονίζονται οι άντρες που παίρνουν μέρος στα συμπόσια και είτε ετοιμάζονται να πιουν είτε να παίξουν τον κότταβο, αγαπημένο παιχνίδι της εποχής.

Σκύφος ή κότυλος:Ποτήρι του κρασιού

Αγγεία για αρώματα, αρωματικά έλαια, καλλυντικά

Αλάβαστρον: Επίμηκες μικρό αγγείο με στενό στόμιο για αρωματικά έλαια που χρησιμοποιούσαν κυρίως οι γυναίκες.

Αρύβαλλος: Μικρό σφαιρικό αγγείο με στενό στόμιο, μέσα στο οποίο φύλασσαν οι αθλητές το λάδι με το οποίο άλειφαν το σώμα τους.

Λήκυθος: Ο πιο συνηθισμένος τύπος αγγείου για αρωματικά έλαια. Οι λευκές λήκυθοι ήταν αποκλειστικά ταφικής χρήσης.

Πυξίς: Μικρό αγγείο με κάλυμμα για τα καλλυντικά και τα κοσμήματα των γυναικών. Στα γεωμετρικά χρόνια χαρακτηριστικές είναι οι πυξίδες που στο κάλυμμα φέρουν διακόσμηση με ολόγλυφους ίππους.

Διάφοροι τύποι αγγείων

Λουτροφόρος: Αγγείο που χρησιμοποιούσαν στο γαμήλιο λουτρό των νέων. Το τοποθετούσαν επίσης ως «σήμα» σε τάφους άγαμων νέων.

Λέβης γαμικός: Αγγείο που χρησιμοποιούσαν σε γαμήλιες τελετές.

Με αυτό το π α ι χ ν ί δ ι μπορεί κανείς να μάθει ακόμα καλύτερα τα διάφορα είδη αγγείων!

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Τα σημαντικότερα Ασκληπιεία της αρχαιότητας

Το Ασκληπιείο στην Κω σε αναπαράσταση

Τα ιερά-θεραπευτήρια που ήταν αφιερωμένα στον Ασκληπιό, τον υιό του Απόλλωνα και θεό της Ιατρικής, ήταν πάνω από τριακόσια (300)!!! στον αρχαίο ελλαδικό χώρο. Το "αρχαιότερον και επιφανέστατον" (Στράβων) ήταν το Ασκληπιείο Τρίκκης (σημερινά Τρίκαλα Θεσσαλίας), το οποίο έκτισαν οι δύο γιοι του, Μαχάων και Ποδαλείριος και το πιο ξακουστό αυτό της Επιδαύρου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα Ασκληπιεία, εδώ.

Από αυτά, τα δεκαέξι (16) πιο γνωστά παρουσιάζονται στο παρακάτω Π α ι χ ν ί δ ι!!!